॥ गोपीगीतम् ॥

॥ गोपीगीतम् ॥

गोप्य ऊचुः ।

जयति तेऽधिकं जन्मना व्रजः 

श्रयत इन्दिरा शश्वदत्र हि ।

दयित दृश्यतां दिक्षु तावका- 

स्त्वयि धृतासवस्त्वां विचिन्वते ॥ १॥

शरदुदाशये साधुजातस-

त्सरसिजोदरश्रीमुषा दृशा ।

सुरतनाथ तेऽशुल्कदासिका 

वरद निघ्नतो नेह किं वधः ॥ २॥

 विषजलाप्ययाद्व्यालराक्षसा-

द्वर्षमारुताद्वैद्युतानलात् ।

वृषमयात्मजाद्विश्वतोभया-

दृषभ ते वयं रक्षिता मुहुः ॥ ३॥

न खलु गोपिकानन्दनो भवा-

नखिलदेहिनामन्तरात्मदृक् ।

विखनसार्थितो विश्वगुप्तये 

सख उदेयिवान्सात्वतां कुले ॥ ४॥

विरचिताभयं वृष्णिधुर्य ते 

चरणमीयुषां संसृतेर्भयात् ।

करसरोरुहं कान्त कामदं 

शिरसि धेहि नः श्रीकरग्रहम् ॥ ५॥

व्रजजनार्तिहन्वीर योषितां 

निजजनस्मयध्वंसनस्मित ।

भज सखे भवत्किङ्करीः स्म नो

 जलरुहाननं चारु दर्शय ॥ ६॥

 प्रणतदेहिनां पापकर्शनं 

तृणचरानुगं श्रीनिकेतनम् ।

फणिफणार्पितं ते पदांबुजं 

कृणु कुचेषु नः कृन्धि हृच्छयम् ॥ ७॥

 मधुरया गिरा वल्गुवाक्यया 

बुधमनोज्ञया पुष्करेक्षण ।

विधिकरीरिमा वीर मुह्यती- 

रधरसीधुनाऽऽप्याययस्व नः ॥ ८॥

 तव कथामृतं तप्तजीवनं 

कविभिरीडितं कल्मषापहम् ।

श्रवणमङ्गलं श्रीमदाततं 

भुवि गृणन्ति ते भूरिदा जनाः ॥ ९॥

 प्रहसितं प्रिय प्रेमवीक्षणं 

विहरणं च ते ध्यानमङ्गलम् ।

रहसि संविदो या हृदिस्पृशः 

कुहक नो मनः क्षोभयन्ति हि ॥ १०॥

 चलसि यद्व्रजाच्चारयन्पशून् 

नलिनसुन्दरं नाथ ते पदम् ।

शिलतृणाङ्कुरैः सीदतीति नः 

कलिलतां मनः कान्त गच्छति ॥ ११॥

 दिनपरिक्षये नीलकुन्तलै-

र्वनरुहाननं बिभ्रदावृतम् ।

घनरजस्वलं दर्शयन्मुहु- 

र्मनसि नः स्मरं वीर यच्छसि ॥ १२॥

 प्रणतकामदं पद्मजार्चितं 

धरणिमण्डनं ध्येयमापदि ।

चरणपङ्कजं शन्तमं च ते 

रमण नः स्तनेष्वर्पयाधिहन् ॥ १३॥

 सुरतवर्धनं शोकनाशनं 

स्वरितवेणुना सुष्ठु चुम्बितम् ।

इतररागविस्मारणं नृणां 

वितर वीर नस्तेऽधरामृतम् ॥ १४॥

 अटति यद्भवानह्नि काननं

 त्रुटिर्युगायते त्वामपश्यताम् ।

कुटिलकुन्तलं श्रीमुखं च ते 

जड उदीक्षतां पक्ष्मकृद्दृशाम् ॥ १५॥

 पतिसुतान्वयभ्रातृबान्धवा- 

नतिविलङ्घ्य तेऽन्त्यच्युतागताः ।

गतिविदस्तवोद्गीतमोहिताः 

कितव योषितः कस्त्यजेन्निशि ॥ १६॥

 रहसि संविदं हृच्छयोदयं 

प्रहसिताननं प्रेमवीक्षणम् ।

बृहदुरः श्रियो वीक्ष्य धाम ते 

मुहुरतिस्पृहा मुह्यते मनः ॥ १७॥

 व्रजवनौकसां व्यक्तिरङ्ग ते 

वृजिनहन्त्र्यलं विश्वमङ्गलम् ।

त्यज मनाक् च नस्त्वत्स्पृहात्मनां 

 स्वजनहृद्रुजां यन्निषूदनम् ॥ १८॥

यत्ते सुजातचरणाम्बुरुहं स्तनेष 

भीताः शनैः प्रिय दधीमहि कर्कशेषु ।

तेनाटवीमटसि तद्व्यथते न किंस्वित् 

कूर्पादिभिर्भ्रमति धीर्भवदायुषां नः ॥ १९॥

॥ इति गोपीगीतम् ॥